Evje de laatste camping

Lysebotn de camping ligt op een prachtige plaats aan het eind van het Lysefjord,schandalig duur, de duurste van alle campings die we in drie jaar hebben gehad en schandalig vies.
Wim wilt zich daar niet eens wassen en scheren. We hebben gisteravond op de klompen gedoucht. De hutten staan op een prachtige plaats, heel mooi uitzicht op het fjord, daar kun je  dag en nacht van genieten want die hutjes hadden niet eens gordijnen en het terrein is onverlicht.
Het sanitairgebouw zou Wim zeggen, was nog te smerig om tegen aan te piesen. Minimaal. De aller slechtste camping die we ooit bezochten in Noorwegen. Deze mensen maken misbruik van de situatie, je komt er om ongeveer zes uur, half zeven aan met de boot en je kunt geen kant meer op.
Gelijk na de camping gaat de weg omhoog en je staat in de middle of nowhere. No camping.

De volgende morgen verlaten we de camping en gaan de bergen in, eerst omhoog heel steil, 27 haarspeldbochten, met die spelden kun je van je haar een aardige coupe geen gezicht 2011 mee maken,  onderbroken door een omhooglopende  spiraaltunnel, zoiets hebben we nog nooit gereden. Wow, een echt kermisspookhuis. We passeren ook een waterval, waar op de rotsen hele aparte bloemen groeien. Een Noorse mevrouw, die daar staat te fotograferen vertelt ons dat zij al tien jaar op deze plek woont en dit nooit gezien heeft. Eindelijk boven hebben we de camper even rust gegund en onszelf een kop koffie. We moesten alle drie even uitpuffen. Tjee, dat was heftig. 
Wat we boven te zien krijgen is ook zeer apart. Een boom en struikloos landschap. Weer die hele smalle weggetjes en dat is constant. Aan de kant, als dat kan, en die ander, of zij ons laten passeren. We zien veel bergmeren, heeeeel veel schapen, en af en toe een auto, camper of bus. Er zijn er ook nog die met een grote caravan naar boven rijden. Deze weg rijden we van half  twaalf tot vier uur. Met koffie en lunchpauzes. Een erge zware rit, met veel concentratie en stuurvaardigheid.
Om half vijf zijn we eindelijk op een normale weg met een streep in het midden.
We doen een paar boodschappen, zoeken onze laatste vrije plaats. Snif ! 
Die vinden we op de weg 9, op een picknickplaats 100 kilometer ten noorden van Kristiansand.

Woensdagmorgen bezoeken we het plaatsje Evje, en vinden 15 km. verderop naar het zuiden een camping.
De camping ligt aan de rivier Orta, en aan de rand van het bos. Er staan veel bosbesstruiken die volop bessen dragen. We plukken er een paar en ik proef de zomer van vroeger, toen we met onze ouders in het bos van Groesbeek bosbessen  plukten. Blauwe handen, blauwe tanden.
Ik herinner me ook nog een vakantie met veel familie in Verditz, Oostenrijk. Met z'n allen bosbessen plukken voor het nagerecht, het toetje.  Binnen no time hadden we een grote schaal vol. Blauwe handen, blauwe tanden.

Dit is onze laatste camping in Noorwegen, het zit er bijna op. Vijf weken geleden heb ik de knop omgezet. De knop voor het douchen, muntjes niet vergeten, slippers mee, hoe werkt de kraan,  bezoeken aan de toiletten, die wel of niet voldeden aan mijn norm. Die knop begint langzaam terug te draaien en ik begin te verlangen naar mijn eigen schone badkamer, mijn twee frisse toiletten, en mijn AFWASMASCHINE.
Maar dat alles is het mooie van reizen, HET THUISKOMEN.

We hopen op nog wat vis (forel) want Wim heeft een fiskekort, en misschien zien we ook nog elanden want volgens de boeken komt hier in dit gebied de grootste populatie elanden voor.

Ik hoop voor jullie allemaal dat het weer in Nederland is verbeterd. Is dat niet het geval zal ik een beetje zon meenemen want het is hier strak blauw, zonnig en een aangenaam windje. En dat blijft volgens de berichten nog een tijdje zo.