Knuffelen

We verlaten de botnencamping in Brekke, het is zeker een camping om te onthouden. Zo'n unieke plaats aan het fjord. Het is een eenvoudige camping maar alles is aanwezig en schoon.
We nemen niet de drukke E39 naar Bergen maar rijden terug naar de RV 57 om zo via de kust langs Bergen naar Hadangerfjorden te rijden.  Daarvoor moeten per Ferry de Austfjorden oversteken.  De weg is nog altijd smal, maar de uitzichten zijn adembenemend en er is weinig ( tegenmoetkomend) verkeer.  Onderweg nemen we de tijd voor boodschappen en koffie.  Als we om half twee bij de veerstoep in Halsvik aankomen sluiten we aan in de rij voor Leirvåg. Halsvik bestaat hier uit één gebouw van de ferrymaatschappij. Op dat gebouw is een informatiebord en Wim gaat kijken hoe laat de boot vertrekt. Dat blijkt 14.15 te zijn zodat we aan de lunch gaan beginnen. gas aan , thee zetten, brood op de plank enz. Ondertussen zijn er nog wat (Noorse) auto's aangesloten. de Noren van voor en achter in de rij staan plots allemaal buiten de auto, discussiëren heftig, terwijl ze ook nog allemaal het mobieltje aan hun oor gedrukt houden. Vervolgens lopen er een paar naar de auto en  keren de auto en skören ( spreek uit: sjeuren) weg. Dat lijkt foute boel en op omrijden. 
Wim houdt een van de wegskörende Noren aan om te vragen wat er aan de hand is. De dame legt in verstaanbaar Engels uit dat de boot een technical problem heeft. De andere route naar Bergen is via een soort gierpont die alleen personenwagens vervoert.  Daar staan we dan. Wim zet de wagen op de parkeerplaats terwijl ik doorga met theezetten. Als laatste uit de rij vertrekt een aardig Duits gezin dat afgelopen nacht naast ons op de camping stond. Der Fähre ist kaputt. Wim laat Vati nog op de kaart zien wat het alternatief is en weg zijn ze.
Wat op de veerstoep achterblijft is onze camper bij dat ene gebouwtje. Als tot slot ook wij om 14.20 wegrijden Ziet Wim in de spiegel plots de veerboot aankomen. het technical problem was dus in vijf minuten opgelost en de veerboot vertrok met slechts een camper aan boord. De onze.

Na de overtocht in tempo over brede wegen naar de rondweg in Bergen
In Bergen regent het veel. Volgens de statistieken wel meer dan 300 dagen per jaar. Ik kan nu uit eigen ervaring bevestigen dat dit volkomen juist is; kortom uitermate teleurstellend weer.

Na Bergen wordt het dus weer droog en rijden we over een prachtige "turistvegen" RV 7 door een skigebied met onnoemelijk veel chalets. Dit is toch heel anders dan het Noorwegen van boven de poolcirkel; ook mooi maar erg druk. We eindigen deze reisdag aan het Hardangerfjorden midden in het plaatsje Øysete. We gaan hier op de parkeerplaats overnachten. Eerst nog even shoppen in het køpesenter aan de overkant. Deze plek is dan wel niet idyllisch maar wel heel praktisch. God natt , vi ses i morgen.

(Bovenstaand stukje heeft Wim geschreven en ik kan hiermee stellen dat als lullen pudding is, is ook hij een dr. Oetker.)

Getik op de camper geeft aan dat we weer te maken hebben met kortom uitermate teleurstellend weer, wat aanhoudt tot half twaalf. We gaan gewoon verder met ons plan en dat is een waterval in Steinsdalsfossen bezoeken. Een waterval waar je achter langs kunt lopen en we gaan de allerlekkerste appeltaart ter wereld eten in Steinstø. Nou...het is lekker maar de appeltaart van de Blonde Pater (bestaat die nog?) in Nijmegen is veel lekkerder. We rijden verder naar Kvanndal. Daar gaan we met de veerboot naar Kinsarvik met een overstapje. Niet wij, wij blijven aan boord maar er moeten mensen (auto's) af en nieuwe auto's op, die nieuwe moeten achteruitrijdend de boot op. 
In Kinsarvik schijnt de zon en volgens de Noorse Helga van Leur morgen ook.
Dan nemen we het er van. 
De plaatsen zijn hier erg klein, we staan bijna in de tent van onze Duitse buren.
Daarom zien we ook alles, sorry kan er ook niets aan doen. Ze zijn knuffelgek.
Niet met elkaar, maar ze hebben heel veel knuffels bij zich. Een speciaal klein camping kinderstoeltje stond voor de tent met twee beren, die beren zitten nu met dat stoeltje bij hun aan tafel, want ze gaan eten. En op de kartonnen wijndoos staat een klein knuffelleeuwtje die mag richting fjord kijken.
En echt......geloof me.....net deed een wat van de beren iets wat niet mocht ????? En toen kreeg ie een klap en zei Susanne (zo heet zij) hör auf damit. 
Ze zijn ongeveer van onze leeftijd.
Het moet niet gekker worden. Ze gaan morgen verder.
Ok dan blijven wij nog.